ฉะเชิงเทรา – ชีวิตบัดซบ เส้นทางของเด็กชายที่เลือกเกิดไม่ได้ที่อาจกลายเป็นปัญหาสังคมและส่งผลไปสู่อนาคต เผยชีวิตของเด็กชายวัย 13 ปี ที่พยายามเข้าไปลักทรัพย์ในโรงเรียนก่อนถูก จนท.ทำการควบคุมตัวมายังโรงพัก พบเป็นเด็กที่ถูกสังคมรังเกียจบีบรัดจากการได้รับเชื้อโรคร้ายแต่กำเนิดและขาดการดูแลอย่างอบอุ่น หลังบิดาเสียชีวิตมารดาติดเชื้อทั้งยังสติไม่ดี หากไร้การเยียวยาอาจบานปลายกลายเป็นปัญหาใหญ่ของสังคม
วันที่ 19 มิ.ย.61 เวลา 10.00 น. เจ้าหน้าที่ฝ่ายสืบสวน สภ.บางน้ำเปรี้ยว จ.ฉะเชิงเทรา ได้ทำการควบคุมตัวเด็กชายน้อยหน่า (นามสมมุติ) อายุ 13 ปี 8 เดือน เด็กชายวัยรุ่นร่างเล็กเท่ากับเด็กวัยประมาณ 9-10 ขวบ จากโรงเรียนแห่งหนึ่งย่านคลอง 18 ต.หมอนทอง อ.บางน้ำเปรี้ยว หลังเด็กชายรายนี้ได้พยายามที่จะเข้าไปก่อเหตุลักทรัพย์ภายในบ้านพักของเจ้าหน้าที่นักการภารโรงในโรงเรียน ก่อนที่ทางโรงเรียนจะล้อมจับและโทรศัพท์แจ้งให้ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจมาทำการควบคุมตัวมายังโรงพัก
หลังเจ้าหน้าที่ ซึ่งนำโดย พ.ต.อ.ธนวัฒน์ พูลสวัสดิ์ ผกก. สภ.บางน้ำเปรี้ยว จ.ฉะเชิงเทรา และ ร.ต.อ.ไกรนาถ แสงมณี รองสารวัตรสอบสวนเวร พร้อมด้วยเจ้าหน้าที่ตำรวจหญิงประจำ สภ.บางน้ำเปรี้ยว ได้ทำการพูดคุยสอบถามข้อมูลจากเด็กชายน้อยหน่า จนทราบว่า เด็กชายผู้โชคร้ายและอาภัพต่อโชคชะตาชีวิต หลังเกิดมาต้องประสบกับปัญหาเจ็บป่วยด้วยโรคร้ายที่ตนไม่ได้เป็นผู้ก่อ จนทราบว่า เป็นเด็กที่ได้รับเชื้อโรคภูมิคุ้มกันบกพร่อง (HIV) มาแต่กำเนิดจากผู้เป็นบิดา-มารดา
โดยฝ่ายของบิดาได้เสียชีวิตไปแล้ว ยังคงเหลือแต่เพียงผู้เป็นมารดาที่ได้รับเชื้อ HIV อยู่ในร่างกายด้วย และยังมีสติที่ไม่ค่อยสมประกอบนัก แต่ยังสามารถพูดคุยรู้เรื่องประกอบอาชีพรับจ้าง และต้องออกไปทำงานตั้งแต่เช้าและจะเลิกงานในเวลา 17.00 น. จึงไม่มีเวลาคอยดูแลเอาใจใส่ โดยเด็กชายน้อยหน่า ไม่ได้เข้าเรียนหนังสือตามปกติเหมือนเด็กทั่วไปอีกด้วย
ที่ผ่านมาเด็กชายน้อยหน่า ได้เคยถูกญาติส่งตัวไปทำการรักษาอาการยังที่วัดพระบาทน้ำพุ จ.ลพบุรี มาเป็นเวลา 3 ปีเต็มและไม่เคยมีใครเข้าไปเยี่ยมเยือนดูแลเลย จึงได้หลบหนีออกมาอาศัยอยู่ย่านสนามบินสุวรรณภูมิ ก่อนที่ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจ สภ.สุวรรณภูมิ จ.สมุทรปราการ จะให้รถแท็กซี่ขับนำพามาส่งยังที่บ้านตามภูมิลำเนาในบัตรประชาชน และได้มาก่อเหตุลักเล็กขโมยน้อยดังกล่าวในพื้นที่
ปัจจุบันเด็กชายน้อยหน่ายังคงได้รับยาต้านไวรัสอยู่อย่างต่อเนื่อง ตามร่างกายจึงไม่ปรากฏอาการให้เห็นอย่างเด่นชัด แต่ยังคงมีริ้วรอยแผลเป็นอยู่ตามลำตัวทั้งแขนและขา จึงถูกสังคมคนในหมู่บ้านรังเกียจไม่ยอมรับ และพยายามผลักดันให้ออกไปจากพื้นที่ชุมชน จนกลายเป็นเด็กจรจัดมีปัญหาปั่นจักรยานตระเวนไปตามสถานที่ต่างๆ จนถูกชาวบ้านแจ้งให้ทางเจ้าหน้าที่ตำรวจเข้าไปทำการควบคุมตัวมายังโรงพักอยู่บ่อยครั้ง
และเมื่อ จนท.ตำรวจ นำไปส่งถึงยังที่บ้านพัก กลับไม่พบว่ามีผู้ปกครองหรือผู้ที่คอยดูแลอยู่แต่อย่างใด เนื่องจากผู้เป็นมารดาต้องออกไปทำงานหาเลี้ยงชีพ และจะกลับเข้าบ้านในช่วงเย็นหรือพลบค่ำ จึงอยากให้หน่วยงานภาครัฐที่มีหน้าที่รับผิดชอบต่อปัญหาดังกล่าวเข้ามาหาทางช่วยเหลือดูแลหรือนำเด็กชายน้อยหน่าไปทำการดูแลเยียวยาอย่างถูกวิธีในสถานที่เหมาะสมต่อไป เพื่อไม่ให้กลายเป็นปัญหาใหญ่ของสังคมในอนาคตหรืออาจกลายเป็นผู้ร้ายหรืออาชญากรในสังคมยุคต่อไป
