เชียงราย-แรงงานไทยศูนย์อพยพอิสราเอล โอดครวญเงินไม่ได้ไม่เป็นไรขอชีวิตรอดกลับไทย
วันที่ 12 ต.ค.2566 นางแบงค์ อาศัยอยู่ที่บ้านห้วยหาน หมู่ 9 ต.ปอ อ.เวียงแก่น จ.เชียงราย (สงวนชื่อจริง เนื่องจากกลัวอันตราย สถานการณ์ที่อยู่ยังไม่ปลอดภัย) ได้เผยกับผู้สื่อข่าวผ่านวีดีโอคอล ที่อยู่ในศูนย์ผู้อพยพใกล้โมชาฟ-อิสราเอล ซึ่งศูนย์ดังกล่าวเป็นสถานที่เลี้ยงอูฐ มีคนไทยพักอยู่ที่นั้นจำนวนหลักร้อยคน ซึ่งต้นเองทราบว่ามีศูนย์อพยพอยู่หลายแห่ง แบ่งกันออกไปหลบภัย ในการเดินทางกลับตนเองก็ยังไม่ทราบว่าจะได้เดินทางกลับวันไหนเมื่อไร มีแต่เจ้าหน้าที่ทูตได้มาเช็ครายชื่อ และจะแจ้งว่าจะให้เดินทางกลับได้ แต่ก็ยังไร้วี่แวว ซึ่งก็ยังมีนายหน้าจัดหางานที่มาเรียกตัวคนในศูนย์อพยพใครที่อยากจะไปทำงานต่อ ในท้องถิ่นอื่นก็จะรับตัวไป แต่ทางกลุ่มนายแบงค์มีประมาณ 20 คน ก็ไม่กล้าที่จะกลับไปทำงานเนื่องจากกลัวอันตราย และก็ได้มีการย้ายศูนย์อยู่ตลอดเวลา ซึ่งที่ศูนย์ตนเองพักร่วมกับเพื่อนชาวไทย ไม่มีทหารเข้ามาคุ้มกันดูแลอะไร ก็คอยดูแลกันในกลุ่มเท่านั้น
ซึ่งในเรื่องความปลอดภัย ศูนย์ที่ตนเองอยู่ทุกคนก็ยังคิดว่ายังไม่ปลอดภัย เนื่องจากยังมีการยิงระเบิดปืนใหญ่อยู่ตลอดเวลา ทางอากาศยังมีเครื่องบิน บินไปมาตลอดเวลา ซึ่งอยู่ที่ศูนย์ไม่สามารถทราบข่าวอะไรได้ คอยดูแต่สถานการณ์ทีวีไทยรายงานข่าว อยากจะให้ทางรัฐบาลไทยเร่งช่วยเหลือกลับไทยด่วน ความเป็นอยู่ในศูนย์อพยพ จะเป็นเต็นท์หลังใหญ่เปิดโล่งกว้างนอนรวมกัน ทุกคนต่างหนีตายกันไม่ได้เอาอะไรมา ไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้า หรือพาสปอร์ต เสื้อผ้าใครมาชุดไหนก็ใส่ชุดเดิม นายแบงค์เองใส่เสื้อผ้าตัวเดิน 4 วันแล้ว เรื่องอาหารจะมีเจ้าหน้าที่คอยทำอาหารให้ทานวันละ 2 มื้อ
ซึ่งมีคนไทยบางส่วนที่มีเงินสามารถซื้อตั๋วเครื่องได้ ก็เดินทางไปซื้อตั๋วเครื่องบินกลับไทย แต่ก็ยังไม่รู้ว่าคนไทยที่จะเดินทางกลับได้หรือไม่ ซึ่งหากใครที่มีเงินซื้อตั๋วเดินทางกลับไทยได้ หากไม่มีเอกสารติดตัวทางเจ้าหน้าที่อิสราเอลจะเช็คชื่อเป็นกรณีพิเศษให้ ระบุตัวตนได้ แต่ตนเองก็ยังไม่ได้ติดต่อคนที่เดินทางกลับได้จริงหรือไม่
นายแบงค์ยังกล่าวอีกว่า ตอนหนีตายไม่ได้เอาอะไรติดตัว และมีคนไทยหลายคนที่ไม่ได้เอาอะไรติดตัวมา เงินเดือนก็ยังไม่ได้ ไม่รู้นายจ้างจะให้อย่างไรเมื่อไร ซึ่งตนเองตอนนี้คงไม่อยากจะได้เงินอะไรแล้ว ขอให้รอดชีวิตกลับไปหาครอบครัวก็พอใจแล้ว ซึ่งพูดคุยกันที่อิสราเอลตลอดเวลา
