กรุงเทพฯ : ชีวิตเลือกเกิดไม่ได้ แต่… เลือกที่จะทำได้ ขอเพียงแค่ ‘เมตตา’ จากคนที่เหลียวมอง และพร้อมจะหยิบยื่น ‘โอกาส’ นั้นให้
… จะมีสักกี่คนที่คิดเช่นนั้น แล้วจะมีสักกี่คนที่มองเห็นพวกเขาเหล่านั้น ด้วยจิตเมตตา ไม่ใช่แค่หางตา
นายกล้วย ลำไย ผู้พิการทางสมอง และมีความบกพร่องในการสื่อสาร ส่งผลให้มีความเชื่องช้า พูดติด ๆขัด ๆ จดจำอายุตัวเองไม่ได้ ไม่รู้ว่าตัวเองมีพ่อแม่หรือญาติพี่น้องไหม แต่นายกล้วยก็ไม่เคยที่จะย่อท้อต่ออุปสรรคปัญหาใด ๆ ไม่อยากเป็นภาระของสังคม ไม่อยากให้ใครมาดูถูกดูแคลน ว่าเป็นคน ‘ไร้ค่า’ ที่อาศัยพื้นถนนเป็นที่หลับนอน
แม้ชีวิตของนายกล้วย จะไม่ได้สมบูรณ์แบบเหมือนอย่างใคร ๆ ไม่มีบ้าน ไม่มีที่ซุกหัวนอน ต้องร่อนเร่ไปเรื่อย จนกลายเป็น ‘คนเร่ร่อน’
สิ่งที่เขาต้องการในวันนี้ ไม่ใช่แค่อาหาร เสื้อผ้า หรือเงินตรา แต่สิ่งที่ต้องการมากกว่านั้น คือ ‘อาชีพ’ หรือ ‘งาน’ ที่จะทำให้เขามีชีวิตอยู่ได้อย่างมีคุณค่าในโลกใบนี้ ขอเพียง ‘โอกาส’ จากผู้มีจิตเมตตาในสังคม
… ข้อความบนกระดาษ ถูกถ่ายทอดออกมาจากความรู้สึกในใจของชายที่ชื่อ นายกล้วย ลำไย เดินไปไหนมาไหน ก็จะถือไว้ให้ผู้คนที่เดินผ่านได้อ่าน บ้างก็ผ่านไปโดยไม่สนใจ บ้างก็มองมา แต่ยังดีที่มีมิตรเมตตา ไม่แค่มองแล้วผ่านไป เพราะหากได้อ่านข้อความนี้แล้ว จะรู้สึกได้ว่า ‘ทำไมโลกใบนี้มันช่างโหดร้ายเสียจริง’
“ผมอยากทำงานมาก แต่ก็เคยโดนโกงค่าแรงและทำร้ายร่างกายมาด้วย ตอนนี้มีผู้ใจบุญซื้อลำโพงและไมโครโฟนมาให้ เพื่อเปิดหมวกร้องเพลงและเต้น ตามความประสงค์ที่ผมอยากจะทำ ตอนนี้ผมอยากมีบ้านอยู่ จึงขอ ทำการแสดงตามที่ผมทำได้ และขอความเมตตาจากทุกคน ช่วยสนับสนุนทานน้ำใจแล้วแต่ศรัทธาให้กับผมด้วยนะครับ ขอให้ทุกคนที่ช่วยเหลือผม จงได้รับแต่ความสุขความเจริญ สุขภาพร่างกายแข็งแรง ขอให้ปลอดภัยจากโควิดและถูกหวยรางวัลที่ 1 นะครับ ผมไม่มีเลขบัญชีและบัตรประชาชนนะครับ ผมอยากมีบ้านอยู่และมีงานทำ” นายกล้วย ลำไย คนไร้บ้าน กทม.
