วันที่ 31 ส.ค. 61 ผู้สื่อข่าวได้เดินทางไปที่วัดดงสวอง ต.เขาสามยอด อ.เมือง ลพบุรีเพื่อร่วมในพิธีรดน้ำศพ ร.ต.คำเตียง ดีซ้อน อายุ 84 ปี ซึ่งเสียชีวิตด้วยวัยชรา เมื่อวันที่ 27 ส.ค. พบว่ามีเด็กแต่งกายด้วยชุดนักเรียนมาช่วยงานในการจัดการเรื่องศพหลังจากพิธีรดน้ำศพเรียบร้อย ด้วยความคล่องแคล่ว ทำความเคารพสุภาพเรียบร้อยกับศพ ด้วยการยกมือไหว้ขอขมาลาโทษทุกครั้งที่ดำเนินการเกี่ยวกับการจับต้องศพ โดยมีบรรดาญาติๆ ของผู้เสียชีวิตก็สงสัยว่าที่นี่ทำไมต้องใช้เด็กมาจัดการเรื่องศพด้วย
วันที่ 30 ส.ค. 61 เวลา 16.00 น. ซึ่งเป็นวันฌาปนกิจ มีแขกเหรื่อที่มาร่วมในการไว้อาลัยครั้งสุดท้ายกับครอบครัวผู้เสียชีวิตหลายร้อยคน ซึ่งหลังจากเสร็จสิ้นในพิธีการตามประเพณี ก็ถึงเวลาจัดการเผา ผู้สื่อข่าวสังเกตเห็นเด็กนักเรียนคนเดิมแต่งกายด้วยชุดลูกเสือสามัญรุ่นใหญ่ ได้ดำเนินการจัดการเรื่องเก็บกวาดเตาเผา เตรียมอุปกรณ์ต่างๆ ซึ่งไม่เพียงเท่านั้นเมื่อถึงเวลาก่อนเผาเด็กนักเรียนคนนี้ได้ดำเนินการในการสวดขอขมาต่อหน้าญาติๆ แขกเหรื่อด้วยเสียงดังฟังชัดถ้อยชัดคำ พิธีตัดสายสิญจน์จน์ออกจากศพ ทำพิธีทุบลูกมะพร้าวที่สมมุติว่าเป็นกระโหลกศรีษะคนตาย ที่เมื่ออดีตสัปเหร่อจะต้องใช้ค้อนทุบกะโหลกเพื่อสะกดวิญญาณ เพื่อไม่ให้จดจำร่างของตนเองไม่ได้ วิญญาณจะได้เดินทางสู่ภพที่ดีที่ควร แต่สมัยนี้เป็นการอุจาดตา จึงจำลองเอาลูกมะพร้าวเป็นกระโหลกศรีษะคนตาย ทุบให้แตกละเอียด ที่หลายคนเข้าใจว่าน้ำมะพร้าวที่ไหลลงใบหน้าศพนั้น ความจริงไม่ได้มีจุดประสงค์ให้น้ำมะพร้าวล้างหน้าศพแต่อย่างใด ทำเอาหลายคนต่างอึ้ง ทึ่งในพิธีการของเด็กคนนี้ ก่อนจะทำพิธีเผาเป็นขั้นตอนสุดท้าย
เมื่อเสร็จสิ้นภารกิจผู้สื่อข่าวได้สอบถามชื่อทราบว่าชื่อนายสุวัจน์ อาจิณกิจ อายุ 16 ปี เรียนอยู่โรงเรียนอัสสัมชัญคอนแวนต์ ลพบุรี ซึ่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับวัดดงสวอง “น้องวัจน์” เล่าว่าว่าได้เข้ามาช่วยงานเกี่ยวกับศพตั้งแต่อายุเพียง 12 ขวบ ซึ่งไม่เพียงที่วัดแห่งนี้ที่เดียว วัดอื่นๆ ที่มีสัปเหร่ออายุมากๆ ก็จะเข้าไปช่วยงานเพื่อได้เรียนรู้และศึกษาวิชาในการพิธีเกี่ยวกับศพในทุกขั้นตอน ตั้งแต่พิธีรดน้ำศพ บรรจุใส่หีบศพ นำศพขึ้นตั้งเมรุ การเผา และเก็บอัฐิ ทุกขั้นตอนต่างๆ “น้องวัจน์” ได้เรียนรู้มาอย่างถ่องแท้ สมบูรณ์แบบ จนเจ้าอาวาสวัด พระและชาวบ้านต่างยอมรับในตัวของน้องวัจน์ที่ดำเนินการทุกขั้นตอนได้ดี
“น้องวัจน์” ยังได้กล่าวอีกว่าครั้งแรกๆ พ่อและแม่รวมถึงครอบครัว ไม่ต้องการให้มาทำงานแบบนี้ กลัวว่าตนเองจะมีปัญหาเกี่ยวกับด้านจิตใจ และเสียการเรียน ถึงแม้จะเป็นการเข้ามาทำความดีเพื่อช่วยงานต่างๆ ของวัดก็ตาม พ่อแม่พยายามคัดค้านมาตลอด แต่กลับตรงกันข้าม”น้องวัจน์” เรียนดีมากขึ้น ครูอาจารย์ประจำชั้น เพื่อนร่วมห้องก็ชมเชย ไม่ได้เสียการเรียนสักครั้งเดียว จนพ่อแม่และครอบครัวต้องยอมให้ทำตามความประสงค์ของตน โดยทางวัด พระและสัปเหร่อรุ่นพี่ รวมถึงชาวบ้านย่านนี้ต่างทึ่งในความสามารถของน้องวัจน์ แบ่งปันรายได้ให้กับน้องได้ใช้จ่ายบ้างตามสมควร ลดภาระให้กับพ่อแม่และครอบครัวของ”น้องวัจน์” สุดยอดสัปเหร่อเด็กที่ไม่มีใครเหมือนและไม่เหมือนใคร
