25 พ.ย. 2565 ที่บริเวณถนนประเวศนคร ริมแม่น้ำยม ต.ธานี อ.เมือง จ.สุโขทัย มีแม่-ลูกทราบชื่อว่า นางบรรเลง (ขอสงวนนามสกุล) อายุ 59 ปี และนายบัณฑิต อายุ 41 ปี ใช้ชีวิตอาศัยหลับนอนอยู่ตรงข้างถนนมานานหลายปี โดยมีสัตว์เลี้ยงคู่ใจชื่อว่า “เจ้าเกิน” สุนัขเพศผู้ สีน้ำตาล อายุ 4 ปี กินนอนอยู่ร่วมกันด้วย
นางบรรเลง บอกว่า ตนเองกับลูกชายมีอาชีพรับจ้างทั่วไป และเก็บขยะขาย ส่วนสามีเสียชีวิตนานแล้ว เคยอยู่บ้านเช่า ก่อนจะมาเร่ร่อนกินนอนอยู่ข้างถนนตรงนี้ นาน 6-7 ปีแล้ว โดยอาศัยอาบน้ำในแม่น้ำยม ขอข้าววัดกินประทังชีวิตทั้งคนทั้งสุนัข แต่ก็พอใจกับชีวิตที่เป็นอยู่ ไม่ได้เรียกร้องอะไร เนื่องจากมีคนใจบุญ รวมทั้งเจ้าหน้าที่หน่วยงานต่างๆ ก็แวะมาดูแลช่วยเหลือ ให้ของกินของใช้ แล้วก็ชวนให้ไปอยู่บ้านพักฟรี แต่ว่าได้ปฏิเสธความหวังดีของเจ้าหน้าที่ไป เพราะติดตรงที่กฎระเบียบห้ามนำสุนัขเข้าไปเลี้ยงด้วย
นางบรรเลง ผู้เป็นแม่ และนายบัณฑิต ซึ่งเป็นลูกชาย บอกว่า เลี้ยง “เจ้าเกิน” สุนัขเพศผู้สีน้ำตาลตัวนี้มาได้ 4 ปีแล้ว ตั้งแต่ยังตัวเล็กๆ เวลาไปเก็บขยะก็ไปด้วยกัน นอนก็นอนด้วยกัน หาเงินฉีดวัคซีนให้ทุกปี รักและผูกพันเหมือนลูก จะเอาไปให้ใคร หรือฝากใครเลี้ยงแทน ก็สงสาร ทำไม่ได้ ต้องอยู่ด้วยกันตลอด จึงเลือกที่จะขอนอนข้างถนนด้วยกันเหมือนเดิม ดีกว่าต้องพรากจากกัน ส่วนที่ว่าทำไมชื่อเจ้าเกิน ก็เพราะมันมีนิ้วขาหลังเกินมาทั้ง 2 ข้าง
นายบัณฑิต ผู้เป็นลูกชาย บอกอีกว่า เวลาฝนตกจะไปอาศัยหลบอยู่ตามสนามเด็กเล่นบ้าง หน้าร้านเซเว่นฯบ้าง ส่วนแม่ก็จะนอนหลบอยู่ในเพิงเล็กๆ ที่ใช้ไม้ปักเอาป้ายไวนิลกับแผ่นรองที่นอนเก่าๆ คลุมกันฝนแบบง่ายๆ ถ้าลมพัดแรงก็พัง แล้วอาศัยกินข้าวเช้าที่วัดแทบทุกวัน และตลอด 7 ปีที่ผ่านมา ทั้งตนเองและแม่ก็ไม่เคยเจ็บป่วย หรือต้องไปหาหมอรักษาโรคใดๆ พวกเราอยู่กันสบายดี
